Шэрае неба, шэрыя вул?цы, шэрыя людз?. У душу закра?ся неспакой, ? яна таксама стала шэрай. Боль пран?звае сэрца, яго немагчыма суняць, нават ? не ведаеш, адкуль шукаць паратунку. Неспадзявана ? думках пранос?цца цёплае слова матуля, так, менав?та яна здолее суняць боль, а  душа зно? стане ц?х?м прытулкам нашых мар ? надзей. У самыя цяжк?я моманты нашага жыцця ?се думы звяртаюцца да матул?, таму што тольк? яна можа сц?шыць крывавыя раны душы. А кал? нам добра, кал? ?сё хораша атрымо?ваецца ц? мног?я з нас ?мкнуцца падзял?цца з ёю сва?м? поспехам?? Але ж часцей за ?сё менав?та поспех, гонка за кар’ерным ростам замяняе тое, што проста немагчыма замян?ць, а менав?та — мац?. Так, гэта вельм? жудасна гучыць, ды ?сё ж — пра?да.

У дваццаць першым стагоддз? тэмп жыцця ста? вельм? ?мкл?вым, мы не за?важаем, як праходзяць дн?, з як?х складаюцца гады, як?я гэтаксама непрыкметна прабягаюць перед вачыма, нашы вочы сляпыя, яны не бачаць ?х. Справы, справы... Перш за ?сё мы выконваем свае прафес?йныя абавязк?, а потым — усе ?ншыя, у апошнюю чаргу — прыватныя. А м?ж тым мац? чакае, спачувае нам, мол?цца за нас Усявышняму. Паралельна з цягам часу рук? матул? становяцца больш шурпатым?, валасы с?вым, усмешка маркотнай, твар задуменным, ды тольк? вочы так?я ж ласкавыя, по?ныя шчырай любов?. Мы прыязджаем, мы ад’язджаем, а матул?ны вочы по?ныя смутку ? жалю.

А ц? шмат патрэбна для таго, каб матчын твар усм?хну?ся, ста? светлым ? ?рачыстым: не, не шмат... Усяго тольк? ?ваг? ? шчырасц? сэрца. Тольк? успомн?це, як зачаро?вала калыханка, якую пела мац?, як захапляла  незвычайная казка, якая л?лася цудо?ным водарам з матчыных вусна?. Рук? цёплыя ? грубыя, моцныя ? трапятк?я, кольк? разо? кажны з нас хава? сваю тугу ? гэтай неабдымнай прасторы цеплын? . Усю вясёлку пачуцця? мац? аддае нам. Наш абавязак у тым, каб гэта вясёлка н?кол? не страц?ла сваёй шматколернасц?, а для гэтага яе неабходна наталяць шчырым пачуццём сыно?няй удзячнасц?.

Звяратюся да сябе, звяртаюся да цябе, звяртаюся да вас... Не забывайце сва?х матуль. Дарыце ?м сваю душу, яна адз?ная для вас два?х. Няхай брыльянц?к? шчасця бл?чшаць у люстры душы — вачах. Не адкладвайце справу дабра на за?трашн? дзень, бо ён можа быць вечным, а можа, ? не быць. Дарыце шчасце матул?, бо гэта шчасце — ваша.

Опубликовано: 20.05.2014